🐫 Umowa O Pracę Kierowcy W Systemie Równoważnym Wzór

W drugim i trzecim przypadku postanowienia umowy o pracę dają pracownikowi prawo do dodatku jak za pracę w nadgodzinach dopiero po przekroczeniu 30 godzin pracy w tygodniu. Są to więc mniej Praktyka pokazuje, iż w treści zaświadczeń wystawianych osobom niepełnosprawnym spotyka się najczęściej 4 rodzaje zgód, mianowicie: zgoda na pracę po 8 godzin dziennie; zgoda na pracę w godzinach nadliczbowych; zgoda na pracę w nocy; zgoda na pracę w systemie równoważnym z wydłużeniem dobowego wymiaru czasu pracy do 12 godzin Można więc określić, że część pracowników pracuje np. w podstawowym systemie, a reszta w równoważnym. System czasu pracy, jakim objęty jest pracownik, nie jest koniecznym elementem umowy o pracę. Dlatego ważne jest, aby określić go tak, by pracownicy nie mieli wątpliwości, w jakim systemie czasu pracy pracują. Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 26 czerwca 1998 roku, I PKN 195/98 . Gotowość do pracy w rozumieniu art. 81 § 1 KP występuje jedynie podczas istnienia wiążącego strony stosunku pracy, w razie powstania przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy w określonym w umowie czasie i miejscu pracy, uniemożliwiających pracownikowi jej wzÓr umowa o pracĘ dla kierowcy – wyszukiwanie w Money.pl. Article author: www.money.pl; Reviews from users: 39061 Ratings; Top rated: 4.3 ; Lowest rated: 1 ; Summary of article content: Articles about wzÓr umowa o pracĘ dla kierowcy – wyszukiwanie w Money.pl Fraza “WZÓR UMOWA O PRACĘ DLA KIEROWCY” została znaleziona. Powyższe wskazuje, że art. 150 par. 1 k.p. czytany łącznie z art. 150 par. 6 k.p. należy wykładać w ten sposób, że wprowadzenie systemu czasu pracy na podstawie samej umowy jest możliwe Umowa B2B. Umowy B2B to wszelkiego rodzaju umowy zawierane między dwiema firmami. Nie ma przy tym znaczenia wielkość czy obszar ich działania – jeśli obie strony umowy są firmą (nawet jednoosobową), to zawarta między nimi umowa, to umowa B2B. Wraz z rozwojem idei samozatrudnienia, w Polsce zaczęto potocznie identyfikować umowy B2B Przede wszystkim dłuższy okres rozliczeniowy pozwala pracodawcy na większą elastyczność w organizowaniu pracy zatrudnionych osób. Należy bowiem pamiętać, że wiele norm czasu pracy (np Doba pracownicza oznacza kolejne 24 godziny liczone od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę w danym dniu, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. Obejmuje ona 24 godziny, z których 8 przypada na porę nocną, a 16 na porę dzienną. Przykład 1. W poniedziałek pracownik rozpoczął pracę o godzinie 8.00. Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 9b) umowie o podwykonawstwo – należy przez to rozumieć umowę w formie pisemnej o charakterze odpłatnym, której przedmiotem są usługi, dostawy lub roboty budowlane stanowiące część zamówienia publicznego, zawartą między wybranym przez zamawiającego wykonawcą a innym podmiotem (podwykonawcą), a w przypadku zamówień publicznych na Kierowca zatrudniony w hurtowni spożywczej rozwozi warzywa i owoce do współpracujących z hurtownią sklepów, rozpoczynając pracę od 5 00 rano. To, czy kierowca pracuje w nocy zależy od ustalonych na potrzeby zakładu pracy godzin trwania pory nocnej służącej rozliczaniu jego czasu pracy, gdyż może ona trwać od 0 00 do 4 00, od 1 00 do 5 00 lub np. od 3 00 do 7 00. Przykład: Pracownik zatrudniony w systemie równoważnym ma prawo do 26 dni urlopu rocznie. Zgłosił żądanie udzielenia urlopu w oparciu o art. 167(2) k.p. na dwa dni, w których miał zaplanowane po 12 godzin pracy. Pracownik wykorzysta 2 z 4 dni urlopu na żądanie, jednocześnie jednak wykorzysta 24 godziny z rocznej puli godzin urlopu. XMDWks4. Czy osoba zatrudniona na stanowisku kierowcy (z pracy kierowcy korzysta dyrektor) często pracując dłużej np. od 7 rano do 19 może być zatrudniona w równoważnym systemie pracy? Odpowiedź Tak. W równoważnym systemie pracy występuje nierównomi... To co widzisz, to tylko 30% treści... Aby uzyskać dostęp do całości, kup prenumeratę Jeśli jesteś Prenumeratorem, zaloguj się, aby przeczytać artykuł w całości. W celu klarownego naświetlenia stanowiska prawnego przed zaproponowaniem zapisu dotyczącego poruszanej kwestii przedstawię odpowiednie zagadnienia teoretyczne. Zgodnie z art. 128 § 1 Kodeksu pracy (w skrócie czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Jak podaje art. 135 § 1 i 2 „Art. 135. § 1. Jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, może być stosowany system równoważnego czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej jednak niż do 12 godzin, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca. Przedłużony dobowy wymiar czasu pracy jest równoważony krótszym dobowym wymiarem czasu pracy w niektórych dniach lub dniami wolnymi od pracy. § 2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres rozliczeniowy, o którym mowa w § 1, może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 3 miesięcy”. Z ogólnego przepisu art. 128 Kodeksu pracy wynika, że czasem pracy kierowców zatrudnionych w równoważnym systemie czasu pracy jest okres, kiedy kierowca taki pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy bądź innym miejscu (np. w środku transportu) przeznaczonym do wykonywania pracy. Zatem nie budzi wątpliwości, że czas, w którym kierowcy wykonują czynności związane z usługą przewozu (np. sprzedaż biletów przed rozpoczęciem kursu, oczekiwanie na pasażerów, przygotowywanie środka transportu do kursu), będzie wliczany do czasu pracy. Pogląd ten jest ustalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego i odmienne zapisy umowne mogą w przyszłości narazić na niekorzystne orzeczenie sądu pracy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 23 sierpnia 2007 r. (I PK 84/2007): „Nieusprawiedliwiony byłby generalny wniosek, że dla celów ustalenia czasu wykonywania pracy brany jest pod uwagę wyłącznie czas faktycznego jej świadczenia i że wobec tego każda przerwa w rzeczywistym, faktycznym świadczeniu pracy powinna być traktowana jak czas niewykonywania pracy. Zaliczenie przerwy do czasu pracy powoduje, że traktuje się ją tak, jak czas wykonywania pracy (fikcja prawna) ze wszystkimi wynikającymi stąd konsekwencjami. Upoważnia to do wniosku, że czasem wykonywania pracy jest nie tylko czas faktycznego świadczenia przez pracownika pracy w sensie fizycznej obsługi pojazdu trakcyjnego, ale także okresy przerw w takim jej wykonywaniu zaliczane do czasu pracy, a polegające na konieczności dojazdu do miejsca przyjęcia pojazdu, powrotu do lokomotywowni macierzystej, a także oczekiwania na przyjęcie pojazdu, samego jego przyjęcia, jak również zdania pojazdu, włącznie z oczekiwaniem na możliwość dokonania takiej czynności. Charakter zatrudnienia pracowników obsługujących pojazdy trakcyjne implikuje bowiem konieczność stwierdzenia, że w ramach obowiązków powierzonych tym osobom mieszczą się nie tylko czynności związane z bezpośrednią obsługą pojazdu trakcyjnego, ale także te, bez których bezpośrednia obsługa pojazdu nie byłaby możliwa, tj. w postaci dojazdu z i do lokomotywowni macierzystej, przyjęcia i zdania pojazdu oraz oczekiwania na dokonanie tych czynności”. W innym wyroku Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 19 lutego 2007 r. (I PK 232/2006) stwierdzono, że „czas prowadzenia pojazdu przez kierowcę jest czasem pracy od momentu wyjazdu z miejsca stałego postoju”. Dodatkowo należy wziąć pod uwagę przepisy ustawy o czasie pracy kierowców. Według art. 10 ust. 1 tej ustawy „okresy pozostawania do dyspozycji oznaczają okresy, inne niż przerwy i czas odpoczynku, podczas których kierowca nie jest obowiązany pozostawać na stanowisku pracy kierowcy, będąc jednocześnie w gotowości do rozpoczęcia albo kontynuowania prowadzenia pojazdu albo wykonywania innej pracy. Okresy pozostawania do dyspozycji obejmują w szczególności czas, w którym kierowca towarzyszy pojazdowi transportowanemu promem lub pociągiem, czas oczekiwania na przejściach granicznych oraz w związku z ograniczeniami w ruchu drogowym”. Natomiast art. 6 wyżej wymienionej ustawy stanowi: „Art. 6. 1. Czasem pracy kierowcy jest czas od rozpoczęcia do zakończenia pracy, która obejmuje wszystkie czynności związane z wykonywaniem przewozu drogowego, w szczególności: 1) prowadzenie pojazdu;2) załadowywanie i rozładowywanie oraz nadzór nad załadunkiem i wyładunkiem;3) nadzór oraz pomoc osobom wsiadającym i wysiadającym;4) czynności spedycyjne;5) obsługę codzienną pojazdów i przyczep;6) inne prace podejmowane w celu wykonania zadania służbowego lub zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu i rzeczy;7) niezbędne formalności administracyjne;8) utrzymanie pojazdu w czystości. 2. Czasem pracy kierowcy jest również czas poza przyjętym rozkładem czasu pracy, w którym kierowca pozostaje na stanowisku pracy kierowcy w gotowości do wykonywania pracy, w szczególności podczas oczekiwania na załadunek lub rozładunek, których przewidywany czas trwania nie jest znany kierowcy przed wyjazdem albo przed rozpoczęciem danego okresu. 3. Do czasu pracy kierowcy wlicza się przerwę w pracy trwającą 15 minut, którą pracodawca jest obowiązany wprowadzić, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy kierowcy wynosi co najmniej 6 godzin”. Po tej teoretycznej podbudowie można pokusić się o wskazanie, jakie warunki muszą być spełnione, aby okres między kursami danego kierowcy nie był mu wliczany do czasu pracy: Przede wszystkim konieczny jest zapis, że w tym okresie kierowca nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy. Pozostawanie do dyspozycji to gotowość do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy pod jego kierownictwem (w wyznaczonych przez niego: miejscu i czasie). Powinien znaleźć się także zapis, że w okresie tym kierowca nie będzie wykonywał czynności mogących zostać uznanymi za związane z wykonywaniem przewozu drogowego. Można wymienić, jakie czynności w szczególności są wzbronione pracownikowi. Dla bezpieczeństwa prawnego dobrze byłoby zawrzeć zapis, aby kierowca w tym czasie był obowiązany opuścić stanowisko pracy. Tak więc zapis w informacji o warunkach zatrudnienia kierowcy, którego celem ma być niewliczanie do czasu pracy okresów między ustalonymi kursami, powinien wyglądać następująco: Kierowca zobowiązany jest stawić się do pracy zgodnie z wcześniejszą informacją o kursach, jakie ma do wykonania w danym dniu pracy. Po wykonanym zgodnie z rozkładem jazdy kursie oraz po czynnościach związanych z jego zakończeniem kierowca obowiązany jest opuścić stanowisko pracy. W tym czasie kierowca nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy i nie pozostaje w gotowości do rozpoczęcia albo kontynuowania prowadzenia pojazdu bądź wykonywania innej pracy na rzecz pracodawcy. W okresie między kursami zgodnie z rozkładem jazdy kierowca obowiązany jest także powstrzymać się od wszelkich czynności mogących zostać uznane za czas pracy, polegających w szczególności na: prowadzeniu pojazdu; załadowywaniu i rozładowywaniu oraz nadzorze nad załadunkiem i wyładunkiem; nadzorze oraz pomocy osobom wsiadającym i wysiadającym; czynnościach spedycyjnych; obsłudze codziennej pojazdów i przyczep; innych pracach podejmowanych w celu wykonania zadania służbowego lub zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu i rzeczy; niezbędnych formalnościach administracyjnych; utrzymaniu pojazdu w czystości; i innych. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . Data publikacji: 2021-08-23 Jedno jest pewne: ponad 90% kierowców pracuje w nadgodzinach. Niestety znaczna część pracowników traci należne wynagrodzenie za „nadliczbówki” z powodu błędów w rekompensowaniu tej pracy – wynika to z przyjęcia złej metody rozliczania. Błąd ten jest na tyle poważny, że został ujęty nawet w najnowszym projekcie zmian zasad rozliczania nadliczbowe w transporcie O tym, że transport jest niemalże tożsamy z pracą w godzinach nadliczbowych wie każdy. Jednak ile osób z branży ma świadomość tego, że wspomniane nadgodziny są rozliczane w sposób nieprawidłowy? Osoby rozliczające, firmy zajmujące się ewidencją czy też właściciele przedsiębiorstw ... - Zatrudniamy dwóch kierowców do prowadzenia samochodów osobowych. Obaj pracują w równoważnym systemie czasu pracy. Jaki zakres powinna mieć przekazywana im informacja o przepisach z zakresu czasu pracy? Czy może polegać na wskazaniu jedynie podległości pod przepisy ustawy o czasie pracy kierowców? – pyta czytelnik. Pracodawca ma obowiązek poinformować kierowców o obowiązujących ich przepisach z zakresu czasu pracy, w sposób przyjęty w danym zakładzie. Taka powinność wynika z art. 24 pkt 1 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (DzU nr 92, poz. 879 ze zm.). Obowiązek ten powinien zostać wypełniony w stosunku do każdego kierowcy, niezależnie od tego, jakiego rodzaju pojazdy prowadzi w ramach zatrudnienia. Ważne! Kierowcą, który musi otrzymać taką informację, jest tylko osoba zatrudniona na podstawie stosunku pracy na stanowisku pracy kierowcy. Państwowa Inspekcja Pracy przyjmuje, że dla oceny, czy dana osoba podlega pod przepisy ustawy o czasie pracy kierowców decydujące znaczenie ma umowa o pracę i wynikające z niej stanowisko pracy, na którym zatrudniony jest pracownik (pismo Departamentu Prawnego GIP z 11 sierpnia 2008 r. w sprawie umów o pracę kierowców, GPP-302-4560-609/08/PE; opublikowane w Rzeczpospolitej 22 sierpnia 2008 r.). Nie została narzucona jakakolwiek forma, w jakiej informacja ta powinna zostać pracownikowi przekazana. Do celów dowodowych dobrze przyjąć zasadę przekazywania jej na piśmie, pobierając jednocześnie od kierowcy podpis potwierdzający zapoznanie się z nią. Ustawa nie wystarczy Za przepisy prawa pracy rozumie się nie tylko przepisy ustaw i rozporządzeń, ale również postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy (art. 9 § 1 kodeksu pracy). Dlatego informacja obejmować musi regulacje odnoszące się do czasu pracy zawarte nie tylko w ustawie, ale również w kodeksie pracy i regulaminie pracy. W kwestii pytania czytelnika istotne jest to, że nie mówimy tutaj o ogólnej informacji o „istnieniu ustawy". Informacja ma mieć charakter zindywidualizowany, czyli dotyczyć tych przepisów z zakresu czasu pracy, które dotyczą danej osoby. W razie, gdy kierowca prowadzi pojazdy objęte przepisami rozporządzenia 561 lub umowy AETR, informacja powinna obejmować również te akty prawne. Jednak u czytelnika kierowcy wykonują przewozy samochodami osobowymi, dlatego nie są objęci ani rozporządzeniem, ani umową. W informacji nie wystarczy wskazać jedynie akty prawne (ustawę o czasie pracy kierowców, kodeks pracy, regulamin pracy). Trzeba wskazać konkretne regulacje odnoszące się do kierowcy. Konieczne są konkrety Przykładowo, skoro kierowcy objęci są systemem równoważnego czasu pracy, to w informacji powinno to właśnie zostać wskazane: - opisowo, np. „Zgodnie z regulaminem pracy obowiązującym u Pracodawcy kierowca objęty jest równoważnym systemem czasu pracy z okresem rozliczeniowym czasu pracy wynoszącym miesiąc. W tym systemie czasu pracy dobowy wymiar czasu pracy może być wydłużony do 12 godzin przy skróceniu czasu pracy lub dodatkowych dniach wolnych na przestrzeni okresu rozliczeniowego", bądź - przez odesłanie do przepisu prawa pracy. Nie wolno natomiast odesłać do przepisów dotyczących pozostałych systemów czasu pracy. Zgodnie z art. 22 ustawy o czasie pacy kierowców, art. 12 ust. 2 i 3, art. 13, art. 21 oraz art. 24 pkt 2 nie mają zastosowania do kierowców prowadzących pojazdy wymienione w art. 29 ustawy, w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 oraz w art. 2 ust. 2 lit. b umowy AETR. Kierowcy podlegający temu wyłączeniu to kierowcy samochodów osobowych. Nie dotyczą ich więc następujące regulacje ustawy: - maksymalny 60-godzinny czas pracy w konkretnym tygodniu, - rozliczanie czasu pracy, biorąc pod uwagę także czas przepracowany u innego pracodawcy, - 30- lub 45-minutowa przerwa w pracy, o której mowa w art. 13 ustawy, - ograniczenie do 10 godzin dobowego wymiaru czasu pracy w przypadku, gdy praca jest wykonywana w porze nocnej, oraz - obowiązek uzyskania od kierowcy oświadczenia na piśmie o wymiarze zatrudnienia albo o niepozostawaniu w zatrudnieniu u innego pracodawcy. Tych regulacji nie trzeba zatem wymieniać w informacji przekazywanej kierowcy samochodu osobowego.

umowa o pracę kierowcy w systemie równoważnym wzór